Teoría de xogos (X): Xogo de confianza

[Esta é unha tradución autorizada de Ciención de Breogán, adaptada do artigo orixinal de 1 de novembro de 2010 Teoría de juegos X – Juego de la confianza, de Javier “J” Sedano, que pode lerse en El Cedazo. Toda a serie Teoría de juegos está publicada en forma de libro, dispoñible aquí.]

[O artigo previo da serie é Teoría de xogos (IX): Dous terzos da media (II).]

Levamos xa nove artigos na serie e xa introducimos unha morea de conceptos. Presentamos moitos xogos teóricos e asimilámolos a varios casos reais interesantes, como disputas comerciais, guerras, apostas, videoxogos…

Probablemente, ao comezares a serie pensarías que apenas contabamos nada, pero pouco e pouco fomos introducindo máis e máis conceptos… e aínda estamos co básico!

Hoxe imos introducir un novo xogo. Non estou seguro do seu nome, nin de se o ten, así que vou chamalo xogo de confianza, que é como o chama a Wikipedia (aínda que non é exactamente o mesmo que coñecía eu, este é unha xeneralización do da Wikipedia). O nome é un pouco ambiguo, porque hai moitos outros xogos nos que hai que decidir se confiar ou non no opoñente, pero vale.

Advertisements

Teoría de xogos (IX): Dous terzos da media (II)

[Esta é unha tradución autorizada de Ciención de Breogán, adaptada do artigo orixinal de 25 de outubro de 2010 Teoría de juegos IX – Dos tercios de la media (y II), de Javier “J” Sedano, que pode lerse en El Cedazo. Toda a serie Teoría de juegos está publicada en forma de libro, dispoñible aquí.]

[O artigo previo da serie é Teoría de xogos (VIII): Dous terzos da media (I).]

Na primeira parte do artigo propuxemos o xogo e agora imos ver os resultados e a súa solución teórica e a aproveitar esa discusión como escusa para presentar algúns conceptos máis.

Recapitulemos: tratábase de dicir un número que resultase ser dous terzos da media de todos os números ditos polos xogadores (incluído o noso).

Os números que se dixeron na versión orixinal deste artigo en El Cedazo foron: 1, 1, 1, 1, 1, 1, 2, 5, 7, 7, 9, 9, 10, 10, 12, 12, 13, 13, 14, 15, 16, 18, 18, 18, 18, 22, 22, 22, 22, 22, 22, 22, 25, 30, 32, 33, 33, 33, 33, 34, 35, 40, 42, 49, 55, 69, 87, 97 e 100. A media é 24,755 que, multiplicada por ²⁄₃, é 16,503, arredondando a 17. Consecuentemente, os ganadores foron os que dixeron «16» e «18».¹

Resultado teórico

O resultado teórico óptimo pode atoparse por unha sorte de «redución ao absurdo indutiva».

Unha breve e incerta historia do escepticismo (VI): A nai de todas as causas perdidas

[Esta é unha tradución adaptada do artigo orixinal de 7 de outubro de 2015 Skepticism, a short uncertain story (6): The mother of all lost causes, de Jesús Zamora Bonilla, que pode lerse nesta ligazón.]

[O artigo previo da serie é Unha breve e incerta historia do escepticismo (V): O xenio maligno de Descartes.]

Cando Descartes abriu a caixa de Pandora do escepticismo e ceibou o xenio maligno, desencadeou un terrible tremor nas placas tectónicas do pensamento occidental, un tremor cuxas ondas chegan ata nós con máis ou menos forza e que contribuíron a conformar o noso panorama intelectual contemporáneo. O vindeiro artigo estará dedicado a narrar como o escepticismo poscartesiano (palabra que vén da versión latina do apelido de Descartes: Cartesius) afectou o statu quo das crenzas relixiosas, pero neste concentrarémonos en como o xenio maligno deu esquivado as tentativas de Descartes de domesticalo e mantelo caladiño no seu recuncho da caixa de Pandora.

Non cómpre dicir que os argumentos de Descartes a favor da existencia de Deus, da realidade das cousas que percibimos na nosa vida cotiá e da existencia e propiedades das nosas propias mentes foron criticados desde o principio. Por unha banda, a meirande parte das críticas das, digamos, posicións oficiais das universidades dubidaban da validez dos seus métodos, nun intento de salvar algúns tipos de «coñecemento» (xa fose ciencia aristotélica ou fe cristiá) que se consideraban importantes; porén, deixaremos isto para o artigo seguinte. O outro grupo principal de opoñentes a Descartes estaba composto por aqueles que máis tarde serían identificados como empíricos e que, talvez non por casualidade, adoitaban ser profesores non universitarios, ao menos durante a maioría das súas vidas intelectualmente activas. Estes non se opuñan á dúbida metódica de Descartes, senón á súa afirmación de poder probar tantas cousas grazas a el. Por suposto, houbo outros filósofos que estaban de acordo coas principais teses cartesianas e que as desenvolveron dun xeito máis amable; estes serían coñecidos máis tarde como racionalistas e os principais representantes serían Spinoza e Leibniz.