[Esta é unha tradución adaptada do artigo orixinal de 12 de decembro de 2013 Breve historia de la cristalografía: (V) Copos de nieve, Frankenheim o el nuevo Euclides, de César Tomé López, que pode lerse nesta ligazón.]
[O artigo previo da serie é Breve historia da cristalografía (IV): Átomos e balas de canón.]
Viamos na entrega anterior desta serie que Kepler mantivera unha correspondencia moi interesante con Thomas Harriot e que, no transcurso desta, Harriot lle mencionara a Kepler o problema do empaquetado de esferas. Diciamos tamén que Kepler chegou decontado á conxectura que leva o seu nome.
Como parte deste proceso, Kepler decatouse de que o empaquetado compacto de esferas nunha soa capa daba lugar a estruturas hexagonais que evocan un panal de abellas. Isto levouno a cuestionarse (e a buscar unha resposta satisfactoria) sobre a forma hexagonal dos cristais de neve no seu tratado de 1611 Strena seu de nive sexangula («Un cristal de neve hexagonal»). Isto xa era bastante excepcional, pois daquela non era común o coñecemento sobre a forma dos cristais de neve.
Ciención de Breogán 