[Esta é unha tradución adaptada do artigo orixinal de 17 de xullo de 2014 Viscoelàstica densoactiva, de Claudi Mans, que pode lerse nesta ligazón.]
Gustaríame meterme nunha reunión entre os de publicidade e mais os de I+D dunha empresa, para ver como valoran os argumentos duns e doutros para faceren as campañas publicitarias. Como se lles ocorreu aos do Volkswagen Polo afirmar que levaba Ziritione? Os xampús contra a caspa levan un compoñente denominado «piritionato de cinc», en inglés zinc pyrithione. Os publicistas imaxinaron que podían simular (en complicidade co receptor do anuncio) que o seu produto, un coche, era coma un produto de hixiene persoal, do que adoitan salientarse os compoñentes. Enxeñaron aquilo do Ziritione, un nome completamente inventado, crendo que os clientes entenderían a broma.
Os fabricantes de iogures son uns mestres en creación publicitaria. Danone ten etiquetado iogures indicando que conteñen Saciactiv, ou Calciforte. Agora hai un leite de Pascual que di que ten Eficalcio. Non son substancias que existan tal cal na listaxe de ingredientes, senón mesturas de ingredientes nunhas determinadas proporcións. Mesturas patentadas, pero que calquera fabricante pode pór nos seus iogures ou leites equivalentes da mesma gama. Porén, soamente Danone ou Pascual poden engadilos nas etiquetas cos nomes rexistrados. «O único con Calciforte», di o iogur, e é verdade; unha verdade puramente lexislativa, pero verdade. Iogures doutras marcas fan artimañas semellantes.
E logo chegamos á lixivia Neutrex Futura, de Henkel, que dicía que tiña unha fórmula densoactiva. Que querían dicir? Seguir lendo
Ciención de Breogán 